نغمه ی جبر

زندگی صحنه ی یکتای نقش آفرینی های اجباری ماست
نه در به بازی آمدن از ما نظر خواهی شد
نه آن هنگام که صحنه را ترک می کنیم
هنرمندانی بی بدیل هستیم که ذره ای ابتکار و آفرینش به دستان خویش ندیده ایم
ههرچه هست تلفیق وراثت است و جبر جغرافیایی و هجوم چند هورمون به مغز
هر کدام نغمه ی خود می خوانیم اما
از روی نوشته هایی که به زور در دستانمان نهاده اند
بعد از ترک کردن صحنه نیز
اینکه مردم نغمه ی ما را به یاد سپارند یا نه
صادق اگر باشیم با خود
در درجه ی آخر اهمیت است

28 مرداد
5:38 بعد از ظهر